پژوهشی تطبیقی در ترجمه پذیری یا ترجمه ناپذیری مجاز، کنایه و استعاره در متون عربی– فارسی

استفاده از معنای مجازی و کنایی روشهای پیام رسانی ویژه در متون ادبی سبب می گردد که کار ترجمه دشوار شود. یکی از خصوصیات بارز و متمایزکننده تعبیرهای استعاری، تاثیر شگرف و تکاندهنده آنهاست. برای ایجاد تاثیری مشابه با زبان مبدا، مترجم نه تنها باید معنا و مفهوم این تعبیرها را منتقل نماید، بلکه باید هر چه بیشتر در حفظ قالب استعاری مورد استفاده نیز بکوشد. به دیگر سخن، مترجم باید تصور استعاری سازنده تعبیر استعاری مورد نظر خود را در ترجمه حفظ کند. بهکارگیری چنین شیوهای هنگامی میسر میباشد که زبانهای مبدا و مقصد هر دو از تصور استعاری مشترکی سود جویند. در این پژوهش در پی آن هستیم که به شیوه توصیفی –تحلیلی کنکاش کنیم که این تصاویر خیال انگیز در ترجمه متون از عربی به فارسی، ترجمه پذیرند یا ترجمه ناپذیر و چه راهبردهایی در ترجمه آنها وجود دارد. به همین روی بر پایه ترجمه پذیر بودن، راهکارهای ترجمه مجاز .1) ترجمه معنایی.2 ترجمه ارتباطی .3 ترجمه معنایی-ارتباطی) و کنایه .1)ترجمه معنای واژه به دور از ترجمه مجاز، .2حفظ واژه اصلی و افزودن بر معنای آن واژه و .3جایگزین کردن تعبیرهای مجازی در زبان مقصد، به جای تعبیر مجازی در زبان مبدا) و نیز ترجمه استعاره .1)نگه داشتن شکل استعاری در صورت استعاره بودن، .2 روشنگری معنای استعاری،.3جانشین کردن یکی از استعاره های زبان مقصد به جای استعاره اصلی، .4ماندن استعاره و روشنگری معنای آن با افزودن بر موضوع و یا وجه شبه و .5 ترجمه معنای استعاری، بدون آمدن استعاره اصلی ) را با آوردن نمونه هایی از داستان های عربی مورد کندوکاو قرار دادیم.

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، کنایه ، استعاره ، ترجمه پذیری ، ترجمه ناپذیری ، عربی ، فارسی.