خود جرحی بدون خودکشی و تصویربرداری عصبی در نوجوانان: مرور نظام بندی

مقدمه: خود آسیب رسانی ازنظر مفهوم سازی و درمان یکی از پیچیده ترین و چالش برانگیزترین اختلالات عصب روان پزشکی است. رفتار خود آسیب رسانی به عنوان تخریب یا تغییر عمدی بافت های بدن که منجر به آسیب به بافت ها می شود بدون قصد آشکار خودکشی، تعریف شده است. هدف: هدف این مقاله مرور نظام مند و انتقادی، پژوهش های اخیر با موضوع خود آسیب رسانی و تصویربرداری عصبی در نوجوانان بود. روش: کلیدواژه های تصویربرداری عصبی، خود جرحی بدون خودکشی، خود جرحی و خود آسیب رسانی عمدی در پایگاه های الکترونیکی جست وجو شد. از میان 56 مطالعه انگلیسی زبان (سال های 2000 تا 2018) گردآوری شده، پس از حذف مقاله های نامرتبط، 17 مقاله بر اساس طرح مطالعه، گروه نمونه و اهداف انتخاب شدند. در این پژوهش همه ی موارد اخلاقی رعایت شده است. یافته ها: ساختارهای مغزی از مولفه های مهم پردازش اطلاعات هیجانی هستند. در مدل های علوم اعصاب شناختی بالینی خود جرحی بدون خودکشی تاکید فزاینده ای بر نقص در پردازش اطلاعات شده است. پژوهش های تصویربرداری عصبی ساختاری، کارکردی و بررسی های بالینی نشان داده اند که در کارکرد سیستم عصبی مرکزی خود جرحی بدون خودکشی، تغییراتی به وقوع می پیوندد. کورتکس سینگولیت قدامی و آمیگدال در سبب شناسی خود جرحی بدون خودکشی نقش مهمی ایفا می کنند. کارکردهای عصب روان شناختی به عنوان یک میانجی قوی در نظر گرفته شده است که به صورت عوامل میانجی بین نشانگان بالینی خود جرحی بدون خودکشی و علت شناسی عصبی-زیستی عمل می کند نتیجه گیری: مطالعات تصویربرداری عصبی در بیماران خود آسیب رسانی مناقشه برانگیز است و نابهنجاری های در تصویربرداری عصبی ساختاری و عملکردی در نوجوانان خود جرحی بدون خودکشی مشاهده شده است.

کلیدواژه ها:

خود آسیب رسانی ، تصویربرداری عصبی ، نوجوانان ، مرور نظام مند