هماهنگی بهینهترکیب رله های دیستانس و اضافه جریان در شبکه های بهم پیوسته

سیستم حفاظتی یک شبکه قدرت بایستی یک سیستم انتخاب گر باشد بدین مفهوم که رله اصلی ابتدا فرمان قطع صادر کند و در صورت عدم عملکرد آن، رله پشتیبان پس از گذشتن تأخیر زمانی، خطا را رفع نماید . برای این منظور بایستی رله های اصلی و پشتیبان با هم هماهنگ شوند . روشهای معمول هماهنگی در شبکه های بهم پیوسته امروزی کارایی چندانی ندارند به همین جهت امروزه استفاده از روشهای بهینه سازی مرسوم گشته است . استفاده از تکنیک بهینه سازی مؤثر در هماهنگی توأمان رله های دیستانس و اضافه جریان از موضوعات جدیدی است که در این مقاله به آن پرداخته می شود . برای این منظور ابتدا نقاطی را که در آنها فاصله زمانی بین رله های دیستانس و اضافه جریان کم می باشد را تعیین می نمایند . به این نقاط، نقاط بحرانی شبکه گفته می شود . سپس به ازای اتصال کوتاه در نقاط بحرانی، قیود مسأله را تشکیل داده و به کمک روش جدید بهینه سازی آن را حل می نمایند و جوابهای کمینه برای تنظیم زمانی رله های اضافه جریان و دیستانس شبکه به دست می آیند . مزیت این روش که قبلاً برای رله های اضافه جریان اعمال شده است، عدم احتیاج به تابع هدف، توانایی حل مسأله با در نظر گرفتن مدل غیرخطی رله، عدم نیاز به پاسخ اولیه و عدم نیاز به متغیرهای کمکی نسبت به روشهای دیگر بهینه سازی است و اکنون در این مقاله برای رله های دیستانس و اضافه جریان استفاده می شود . بنابراین تنظیم زمانی کمینه رله های اضافه جریان و دیستانس بگونه ای که با یکدیگر هماهنگ باشند، از اهداف اصلی این مقاله است .

کلیدواژه ها:

هماهنگی بهینه ، نقاط بحرانی ، رله اضافه جریان ، رله دیستانس