نقش امیدواری و خودکارآمدی در سلامت معنوی و وجودی جوانان

سلامت معنوی یکی از ابعاد مهم سلامت روان محسوب می شود و ارتباط هماهنگ و یکپارچه را بین نیروهای داخلی فراهم می کند و با ثبات در زندگی، تناسب و هماهنگی، احساس ارتباط نزدیک با خود، خدا، جامعه و محیط مشخص می شود؛ نیروی یگانه ایاست که ابعاد جسمانی، روانی و اجتماعی را هماهنگ می کند (به نقل از عاشوری، صفاریان و یوسفی، 1393 ). وقتی سلامت معنوی به طور جدی به خطر بیفتد، ممکن است فرد دچار اختلالات روانی مثل تنهایی، افسردگی و از دست دادن معنا در زندگی شود. سلامت معنوی، بعد مهم و برجسته یک زندگی سالم است که موجب ایجاد زندگی هدفدار و معنادار میشود (لین و همکاران.(2003، سلامت معنوی عنصری روانی، اجتماعی و مذهبی است، سلامت مذهبی بیانگر ارتباط با یک قدرت برتر، یعنی خداست و سلامت وجودی به حس هدفمندی و رضایت از زندگی اطلاق شده است. هم سلامت مذهبی و هم سلامت وجودی شامل تعالی وحرکت فراتر از خود است. بعد سلامت مذهبی ما را در رسیدن به خدا هدایت میکند، در حالیکه بعد سلامت وجودی ما را فراتر از خودمان و به سوی دیگران و محیط سوق می دهد. از آنجا که انسان بهعنوان موجودی یکپارچه عمل میکند، این دو بعد با هم تعامل و همپوشانی دارند که در نتیجه احساس سلامت معنوی، رضایت و هدفمندی را به انسان القا میکنند. بررسی پژوهشهای انجام شده در حوزه سلامت معنوی نشان میدهد امیدواری و خودکارآمدی از متغیرهای مهم و تاثیرگذار بر سلامت معنوی میباشد