توانمندسازی اجتماعی با تاکید بر مشارکت مردمی (نمونه موردی بافت فرسوده آبکوه مشهد)

امروزه در جامعه ما که مراحل سریع شهرنشینی را می گذراند مقوله بحث برانگیز ، بحرانی و تاکنون وانهاده شهری پدیده بافت فرسوده شهری است که پوزخندی آشکار به بحث عدالت اجتماعی است . در این میان تعریفی عام و فراگیر با عنوان نوسازی را می توان بعنوان هر نوع دخالتی که به تغییر در نظم فضایی گذشته تاکنون منجر می شود معرفی کرد. (عندلیب،(25: 1389 اما آنچه حایز اهمیت است فقدان بنیان های محکم و روشن در ابزارهای دخالت و روش های چگونگی آن است.بافتهای شهری در هر کشور و در هر عصر و زمانه متناسب با درجه توسعه یافتگی آن کشور شکل گرفته اند و یا به عبارت دیگر شرایط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور در هر دوره زمانی در شکل گیری بافتهای شهری موثر بوده است. کلیه بافت های فرسوده شهری یا درگذشته قابل سکونت بوده و در یک دوره زمانینسبتا طولانی به فرسودگی گراییده اند و یا در زمان شکل گیری نیز از مطلوبیت لازم برخوردار نبوده و فرسودگی در آنها در مدت زمانی کوتاهی آشکار گردیده است.در این راستا تجارب جهانی موید آن است که واقعیت های فضایی و اجتماعی بافت های فرسوده هر دو در ارتباطی متقابل تحقق می یابند.بافت قلعه آبکوه مشهد که در گذشته روستایی در حاشیه شهر مشهد بوده است با توسعه افقی شهر در محدوده شهر قرار گرفته که به دلیل ریشه های عمیق اجتماعی و تاریخی به آسانی خود را بافت جدید شهر تطبیق نداده است.اکنون بافت مزبور به مثابه بافتی ارگانیک، فرسوده و بسیار متراکم است که در تعارض با حوزه های همجوار خود از نظر خصوصیات کالبدی،اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی قرار گرفته است. (فرنهاد،1390،1،(2این تحقیق سعی برآن دارد تا با طرح سوالات اساسی در خصوص این بافت، فرآیند توانمندسازی اجتماعی را با تاکید بر مشارکت مردم در بهسازی و بازسازی این محدوده بررسی و نایج تحلیلی آن را با استفاده از مطالعات نظری و میدانی ارایه نماید.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، ، مشارکت مردمی ، توانمندسازی اجتماعی