بررسی پدیده ی خود کشی در شاهنامه

در این تحقیق مرگی که (خودکشی)نامیده می شود ،در یکی از باشکوه ترین آثار حماسی و ادبی ایران و جهان یعنی،(شاهنامه ی حکیم ابوالقاسم فردوسی)مورد بررسی قرار می گیرد.برتری که این اثر نسبت به دیگر آثار ادبی دارد این است که در آثار مذکور علاوه بر این که اسطوره ها و بخشی از تاریخ ایران زمین گنجانده شده است ،دارای زبانی خاص نیز هست که بیش از هر اثر منظومی تن به (نقد جامعه شناسی)می دهد. زیرا فرزانه ی توس با تصویر سازی های بی بدیل خود،دوری از صناعات پیچیده ی شعری و روی آوردن به واقعیت های زندگی ،تلاش دارد پیام خود را به صورت ساده و گویا به مخاطبان انتقال دهد ،اگر چه فراتر از هر نقادی اهمیت اسطوره را به خوبی درک کرده و در جواب مدعیانی که سخنان وی را افسانه و غیر واقعی می دانند ،خاطر نشان می سازد که این داستان ها به علت پر رمز و راز بودنشا ن ،تنها به نیروی خرد قابل فهم و شناخت هستند. با توجه به اهمیت شناخت تاریخ و اسطوره ها در سرنوشت و آینده یک ملت،بی حاصل نخواهد بود چنانچه با تکیه بر دانش پیشرفته و چارچوب تیوریک امروزی با هر دلیل و انگیزه ای بار دیگر به شناخت تاریخ و اسطوره ها همت گماریم.،حتی اگر این بهانه و انگیزه ،عنوانش موضوعی باشد که ممکن است برای (خودکشی کننده )نیز ناخوشایند باشد.هدف کلی این تحقیق مطالعه ی(خودکشی و انواع آن)در شاهنامه ی فردوسی از منظر جامعه شناختی و تبیین این پدیده با توسل به نظریه ی (دورکیم)است.

کلیدواژه ها:

خودکشی ، شاهنامه ، اسطوره ، دورکیم