تاثیر آموزش مهارت های اجتماعی بر رفتار سازگارانه و خودکارآمدی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های اجتماعی بر رفتارسازگارانه و خودکارآمدی دانش آموزان پسرکم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شد. روش : برای انجام این پژوهش از طرح نیمه تجربی پیش آزمون-پسآزمون با گروه گواه استفاده شده است. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل 57 نفر دانش آموز پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر در پایه های سوم تا ششم ابتدایی بود. که با استفاده از پرسشنامه رفتار سازگارانه واینلند(1980) و مقیاس خودکارآمدی کودکان ویلر و لد(1982) مورد سنجش قرار گرفتند (پیش آزمون).32 نفر از آنها که پایینترین نمره را کسب کرده بودند، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 16نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در 10 جلسه آموزش مهارتهای اجتماعی شرکت کردند. در حالی که گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. پس از اتمام برنامه ی آموزش، هر دو گروه مجددا مورد سنجش قرار گرفتند(پس آزمون). یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که میانگین نمرات رفتارسازگارانه(کل) و خودکارآمدی گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه گواه بود. همچنین نمرات ابعاد رفتار سازگارانه گروه آزمایش در بعد مهارتهای ارتباطی و مهارت های اجتماعی شدن معنادار بوده، ولی دربعد مهارتهای زندگی روزمره معنادار نبوده است. نتیجه گیری : آموزش مهارتهای اجتماعی میتواند موجب بهبود رفتار سازگارانه و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر شود

کلیدواژه ها:

مهارتهای اجتماعی ، رفتار سازگارانه ، خودکارآمدی ، کم توان ذهنی آموزش پذیر