بررسی تاثیر عوامل اجتماعی و خانوادگی موثر بر فرار دختران از خانه: یک طرح ارتباطی

مقدمه: افزایش فزاینده پدیده فرار از خانه در بین دختران در سال های اخیر و پیامدهای اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی آن توجه متخصصان، سیاست گذاران و جمعیت عمومی را به این پدیده معطوف ساخته است. بر اساس اصل پیشگیری مقدم بر درمان است. برای جلوگیری از صرف هزینه های گزاف و ا تلاف وقت به جهت بازداری افراد از آسیب های اجتماعی و مفاسد. هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین میزان تاثیر عوامل خانوادگی و اجتماعی بر فرار دختران از خانه با میانجی گری مهارت حل مسیله اجتماعی در دو بعد (سازگارانه و ناسازگارانه) می باشد. روش: جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر بومهن در سال تحصیلی 96-1395 می باشد که تعداد آنها بر طبق آخرین آمار دریافت شده از معاونت آموزشی، آموزش وپرورش 1150 نفر می باشد، حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و براساس فرمول کوکران تعداد 288 نفر محاسبه شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل با استفاده از آزمون های هبمستگی و رگرسیون نشان می دهد که بین عوامل خانوادگی و اجتماعی با مهارت حل مسیله اجتماعی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. بین عوامل خانوادگی، اجتماعی و فرار دختران رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، بین مهارت حل مسیله سازگارانه و عوامل خانوادگی فرار دختران رابطه منفی و معنی داری وجود دارد، بین مهارت حل مسیله ناسازگارانه و عوامل خانوادگی فرار دختران از خانه رابطه منفی و معنی داری وجود دارد، بین مهارت حل مسیله سازگارانه و عوامل اجتماعی فرار دختران از خانه رابطه منفی و معنی داری وجود دارد، بین مهارت حل مسیله ناسازگارانه با عوامل اجتماعی فرار دختران از خانه رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: یافته اهی این مطالعه همسو با پیشینه پژوهشی گویای نقش معنادار شاخص اجتماعی و خانوادگی در فرار دختران می باشد. یافته های مذکور میتواند در طرح ریزی مداخلات کارآمد و بسترسازی جهت اقدامات پیشگیرانه راه گشا باشند.