بررسی ارتباط فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی در کارکنان آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی شهر در سال تحصیلی 98-97

مشغله ی افراد و پیشه ی آنها به عنوان یکی از تعیین کننده های اساسی کیفیت زندگی افراد است. پیشه ی هر فرد، به عنوان عامل تشکیل دهنده هویت اجتماعی، تشکیل دهنده روابط اجتماعی و منبع تامین نیازهای زندگی است و از منابع مهم تنیدگی بشمار می آید. هدف از پژوهش حاضر ، بررسی ارتباط فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی در کارکنان آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی شهر در سال تحصیلی 98-97 می باشد . جامعه آماری شامل کلیه کارمندان شاغل در بخش آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی شهر در سال تحصیلی 98-97 بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آماری رگرسیون چند متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. ملاک های ورود اعضای نمونه داشتن سابقه شغلی بیش از 10 سال و ندا شتن مسئولیت اجرایی بود. حجم نمونه شامل 100 نفر از کارمندان دانشگاه بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلاچ ( 1986 ) و آزمون کیفیت زندگی بود. تحلیل نتایج نشان داد که با اطمینان 95 درصد بین فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی رابطه همبستگی وجود دارد لذا فرضیه پژوهش تایید شد. همچنین، ابعاد کیفیت زندگی به طور معنادار در سطح 0.05 قادر به پیش بینی فرسودگی شغلی در کارکنان بود. پس می توان نتیجه گرفت که در محیط های آموزشی دانشگاهی، با ارتقاء سطح کیفیت زندگی می توان شاهد بهبود فرسودگی شغلی بود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، فرسودگی شغلی ، کارکنان دانشگاه