اثربخشی معنا درمانی گروهی بر امید به زندگی و خود کارامدی بیماران مبتلا به ام اس شهر شیراز

هدف این پژوهش تعیین تاثیر معنا درمانی گروهی بر افزایش امید و خودکارامدی بیماران مبتلا به ام اس بود. طرح پژوهشی از نوع پیش ازمون _پس ازمون با گروه کنترل و جایگزینی تصادفی بود. در این پژوهش 30 نفر از مراجعان به انجمن ام اس شهرستان شیراز در سال 1394 در دو گروه ازمایش و کنترل تصادفی جایگزین شدند.متغییر مستقل معنا درمانی گروهی بود که گروه ازمایش در 10 جلسه ان را دریافت داشتند و گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند . ابزار پژوهش مقیاس امید در عرصه های خاص بزرگسالان و مقیاس خودکارامدی شرر بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد . نتایج نشان داد که معنا درمانی گروهی بر افزایش نمره ی کل امید بیماران مبتلا به ام اس و عرصه های ان و مقیاس خود کارامدی موثر بود.طبق نتایج پیگیری پس از یکماه ، بین گروه ازمایش و کنترل در میزان امید و خودکارامدی بیماران مبتلا به ام اس تفاوت معنا داری وجود داشت و اثر معنا درمانی گروهی بعد از یکماه باقی مانده بود ، بنابر این می توان اینگونه نتیجه گیری کرد ، که معنا درمانی امید به زندگی و خودکارامدی را در بیماران مبتلا به ام اس افزایش می دهد .

کلیدواژه ها:

معنا درمانی گروهی ، امید ، خودکارامدی ، ام اس