اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر سازگاری اجتماعی و بازداری رفتاری در نوجوانان تازه ترک کرده

هدف : هدف پژوهش حاضر با تعیین اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر سازگاری اجتماعی و بازداری رفتاری در نوجوانان تازه ترک کرده بود. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر نوجوانان مراجعه کننده به مرکز ترکاعتیاد و توانبخشی اعصاب و روان پویا کرج در زمستان سال 1396 بود. در پژوهش حاضر، جهت انجام نمونه گیری، تعداد 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. شرکت کنندگان با مقیاس سازگاری اجتماعی پی کل و ویسمن ( 1999 ) و مقیاس بازداری کارور و وایت ( 1994 ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعته تحت آموزش مهارت حل مسئله قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکردند. یافته ها: داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد بین گروه ها آزمایش و کنترل در ترکیب خطی متغیرهای وابسته تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله در افزایش سازگاری اجتماعی و افزایش بازداری رفتاری، می توان در قالب برنامه های درمانی به طور کاربردی از این روش درمانی برای نوجوانان تازه ترک کرده استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

مهارت حل مسئله ، سازگاری اجتماعی ، بازداری رفتاری ، نوجوانان تازه ترک کرده