تشدید خاصیت آب گریزی در نشاسته به عنوان بیوپلیمر سبز

امروزه منابع نفتی بخش عمده تولید مواد صنعتی می باشند. با توجه به محدودیت این منابع جایگزین کردن موادطبیعی و تجدید پذیری که به عنوان شیمی سبز شناخته می شود در مقیاس جهانی گسترش یافته است. در میان منابعطبیعی نشاسته به عنوان ماده دوست دار محیط زیست شناخته می شود که به نام بیوپلیمر سبز کانون توجهات محققینواقع شده است. در دسترس بودن، طبیعی بودن، قابلیت تجدید پذیری، قابلیت تشکیل فیلم و قیمت ارزان نشاستهسبب شده تا به عنوان یک بیوپلیمر زیست سازگار موردتحقیق قرار گیرد؛ اما معایبی همچون خاصیت آب دوستی شدیدو خواص مکانیکی ضعیف استفاده صنعتی این ماده را محدود ساخته است. اخیرا تحقیقات گسترده ای جهت تشدیدخاصیت آب گریزی نشاسته انجام شده است که می توان به استریفیکاسیون، استیلاسیون و ترکیب نشاسته با لیپیدهااشاره کرد. چون در سطح زنجیره نشاسته تعدادی گروه هیدروکسیل وجود دارد با اصلاح شیمیایی از طریق استریکردن یا استیله کردن می توان تا حدودی گروه های هیدروکسیل را مهار یا حذف کرد که در این حالت معمولا گروهاستیل جایگزین هیدروکسیل شده و خاصیت آب گریزی نشاسته افزایش می یابد. در طی مطالعات انجام شده دو عنصراساسی که در این امر دخیل هستند استیک اسید و استیک آنهیدرید می باشد. همچنین می توان از خاصیت آب گریزیاسیدهای چرب و روغن ها به صورت امولسیون با نشاسته به عنوان افزایش خاصیت آب گریزی، استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آب دوست ، آب گریز ، بیوپلیمر ، تجدیدپذیر ، زیست تخریب پذیر