مطالعه طولی پیش بینی فرسودگی شغلی در پرستاران بیمارستان شهید رجایی: نقش روان رنجوری و تقابل عاطفی

هدف از مطالعه حاضر بررسی این موضوع است که آیا ویژگی های روان رنجوری و سبک های مقابله دانشجویان پرستاری می تواند فرسودگی شغلی پرستاران را پیش بینی کند. یک مطالعه طولی سه مرحله ای در طول مدت 6 سال ، بر روی دانشجویان پرستاری از زمان ورود به دانشگاه (پرستاران بیمارستان شهید رجایی) تا زمانی که به بازار کار بهداشت و درمان وارد شدند، انجام شد. نمونه پژوهش شامل 249 دانشجو سال اول پرستاری (مرحله اول، 179 ) دانشجوی که در پایان تحصیلات خود هستند (مرحله دوم ) 70 پرستار مشغول به کار سه سال پس از فارغ التحصیلی بود. متغیرهای پیش بینی کننده روان رنجوری، تقابل عاطفی و رفتاری بود. متغیرهای معیار، سه عنصر فرسودگی شغلی )خستگی عاطفی، زوال شخصیت و موفقیت فردی بود. برای بررسی تناسب مدل بین متغیرهای پیش بینی کننده و معیار، از مدلسازی معادلات ساختاری استفاده کردیم. سه سال پس از فارغ التحصیلی، 23 درصد از پرستاران میزان خستگی عاطفی بالایی را گزارش کرده اند و 11.4 درصد ، زوال شخصیت را گزارش داده اند. مدل سازی معادلات ساختاری نشان داد روان رنجوری و تقابل عاطفی بر خستگی عاطفی و زوال شخصیت تاثیر مستقیم است. پیشنهاد می کنیم برنامه های آموزشی (مثلا ذهن آگاهی) با هدف افزایش تنظیم هیجان پرستاران در دانشگاه و مراکز درمانی، به منظور جلوگیری و مقابله با موقعیت های فرسودگی شغلی در آینده، اجرا شود.

کلیدواژه ها:

تقابل رفتاری ، فرسودگی شغلی ، تقابل عاطفی ، روان رنجوری ، پرستاری ، شخصیت