بررسی مظاهر فرهنگی غرب و اسلام (بررسی موردی زینت و خود آرایی)

یکی از مظاهر فرهنگی، زین تکردن و خودآرایی است. آنچه ارزشمند است و بر ارزش انسان می افزاید، زینت است. زیباجویی از فطریات الهی بشر است. فلاسفه یونان جهان را در نهایت حسن و ارزش دیده اند و به آن قوسموس (cosmos)، آراستگی گفته اند. خداوند متعال، به آدمی غریزه زیبا طلبی بخشیده است و پوشش را زیباکننده جسم او قرار داده است. وجود زیبایی، کشش آفرین و بیدارکننده روح بندگی است و ایمان، مزین مومناناست و عبادالله، اوج جمال را در وصال یار می بینند. در دین اسلام بر کسب حس نخلق تاکید شده و داشتن ظاهر آراسته، شکر منعم و دستور اوست. در فرهنگ غرب در سال های اخیر با ظهور مکاتب ساختگی فطرت آدمی را نادیده گرفته آدمی را تا مرز حیوانیت بلکه پایین تر برده اند. امروز در غرب برهنگی ارزش شمرده شده به طوری که زینت و ظهور آن به هر شکل را آزاد و حدی برای آن قایل نیستند. بر خلاف اسلام که افراط و تفریط در هر چیز را رد می کند و در دین مبین اسلام خردمندان با خودآرایی بجا، حضور در اجتماعات مذهبی و دیدار مومنان، بیشترین جمال را بدست می آورند. آنان هدف از برگرفتن آرایه را، آیینه فیض الهی شدن و رسیدن به قرب الهی می دانند. زنان عاقل با وجود غریزه دگرخواهی و میل به خودنمایی، از تبرج و در نتیجه تباه کردن خویش و جامعه پرهیز دارند. عاطفه، گفتار و رفتار ایشان، تمثل عینی خرد است ابلیس با برانگیختن احساسات درونی بشر، زشتی ها را زیبا جلوه می دهد؛ وسوسه می کند تا آدمی را به طغیان بکشاند و در جهنم بیفکند؛ اما با محبت اهل بیت علیهم السلام می توان ابلیس را رجم کرد. نعمت جمال، بر اثر دروغگویی و تکبر و خودنمایی متجاوزانه، از بین می رود.

کلیدواژه ها:

زینت ، خودآرایی ، جمال ، مکاتب غرب ، قرآن