ابعاد روانشناختی توسعه پایدار در ایران با تأکید بر توسعه انسانی

توسعه پایدار در ایران بر مبنای دستیابی به توسعه انسانی است و از بین عوامل مختلف دخیل در توسعه انسانی، عوامل روانشناختی از همیت به سزایی برخورد می باشند. در واقع زمانی به توسعه انسانی و پایدار دست می یابیم که شاخص های روانی جامعه بهبود و رو به پیشرفت باشد. لذا کشور ایران باید به سرعت در پی راهبردهایی باشد که به مردم اجازه دهند تا از فرایندهای زیان آور و هزینه زا فراتر رفته و از لحاظ روانی آمادگی گام برداشتن در مسیرهای پایدار را پیدا نمایند. برای دستیابی به راه های پایدار در کشور باید تغییرات روانی ایجاد شود که افراد به اسراف و از بین بردن منابع طبیعی و پایدار محیط اطراف شان حساس بوده و فعالیت های آینده نگرانه ای انجام دهند. افراد باید آمادگی اجرای راهبردهای بلند مدت دولت، برای دستیابی به توسعه پایدار را داشته باشند تا به اهداف مشترک و سودبخشی در راستای توجه به رابطه متقابل افراد با منابع، محیط زیست و توسعه دست یابند. هدف این تحقیق، استخراج ابعاد روانشناختی توسعه پایدار برحسب گزارش توسعه انسانی در سال 2014 است که یافته های تحقیق با استفاده از روش تحقیق اسنادی و تحلیل محتوا، بدست آمده است. نتایج تحقیق حاکی از وجود کمبودهایی برای دستیابی به توسعه پایدار بالاخص از لحاظ آموزش، رضایت از زندگی، نابرابری جنسیت و فقر در جامعه است. بر اساس گزارش توسعه انسانی سال 2014، توسعه پایدار با آسیب پذیری هایی مواجه است و اگر به طور نظام مند مورد توجه قرار نگیرد، پیشرفت های حاصل شده در این بخش پایدار نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه انسانی ، ابعاد روانشناختی