بررسی رابطه مثلث عشق و گسترش خود در زنان متاهل با ناگویی خلقی

هدف: با توجه به نقش مهم عشق و ابراز مناسب هیجانات، در زندگی زناشویی، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه مقیاس های مثلث عشق استنبرگ و گسترش خود، در زنان متأهل با ناگوی خلقی که در سال 1394 به مراکز مشاوره سطح شهر مشهد مراجعه کردند، انجام شد. روش، پژوهش توصیفی-همبستگی بود که برای انجام آن از بین مراجعین زن به مراکز مشاوره، 142 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس ، انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه هایی اطلاعات فردی، گسترش خود SEQ ، مثلث عشق استنبرگ ، ناگویی خلقی تورنتو TAS_20 بود. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون بررسی شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که بین همه ابعاد عشق با گسترش خود زنان متأهل با ناگویی خلقی همبستگی معناداری وجود دارد و بیشترین همبستگی بین تعهد و گسترش خود است، درحالی که صمیمیت و شور هیجان همبستگی پایینی با گسترش خود دارند. همچنین بین عشق و ناگویی خلقی همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج دو نکته اذعان می شود. نظریه عشق آرون در گزارش خود با عشق هم بستگی زیادی دارد و مقیاس قابل قبولی در بررسی عشق است. با افزایش نمره ناگویی خلقی،افراد نمره عشق پایین تری را گزارش دادند. این در حالی است که افراد بدون ناگویی از نظر عشق نمرات بالاتری کسب نمودند. لذا نتیجه گیری می شود که کمک به ابراز مناسب هیجانات در رابطه زناشویی به بهبود عشق می انجامد.

کلیدواژه ها:

عشق ، گسترش خود ، رابطه نزدیک ، ناگویی خلقی