مطالعه نظریه سازنده گرایی و الگوهای آموزش و یادگیری مرتبط با آن

نظریه سازنده گرایی از رویکردهای جدید در حوزه یادگیری است. براساس این رویکرد، فراگیران فعالانه در یادگیری درگیر و به سازماندهی موقعیت ها می پردازند. بنابراین یادگیری امری است که از درون سرچشمه می گیرد و امری نیست که از بیرون به درون ذهن راه یابید. بر این اساس، دانش در فرایندی مستمر و به وسیله تجربه مستقیم شکل می گیرد. در واقع، در سازنده گرایی، دنیای ذهنی فراگیر دارای اهمیت فراوان است. در این روش، فراگیر اطلاعات را براساس نگرش ها، باورها، نیازها و معلومات پیشین، درونی کرده و مورد پردازش قرار می دهد. ابعاد نظریه سازنده گرایی، شامل رویکردهای روانشناختی، سازنده گرایی برون زاد و اجتماعی است. تفکر رادیکال در سازنده گرایی، رویکردی افراطی محسوب می شود، که خارج از ذهن و ادراک فرد، به چیز دیگری اهمیت نمی دهد. الگوهای آموزشی حل مساله، اکتشاف و کنجکاوی، روش مشارکتی و خلاقیت و آفرینندگی براساس نظریه سازنده گرایی، قابل طبقه بندی و تشریح هستند. پیچیدگی عصر ارتباطات در دنیای کنونی، بشر را به یادگیری مهارت های جدید ترغیب نموده است. به طوری که هم اکنون روش های جدید و تجارب محور در محافل علمی و آموزشی مورد استقبال قرار دارند.

کلیدواژه ها:

سازنده گرایی ، ابعاد و حیطه ها ، آموزش و یادگیری ، فراگیران