اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان

روش این تحقیق نیمه آزمایشی ( طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل نابرابر) بود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( Act ) خودکارآمدی و سازگاری دانش آموزان پسر دوره دوم (دولتی) منطقه 3 شهر تهران بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره دوم (دولتی) منطقه 4 شهر مشهد بود و از این میان تعداد 24 نفر با استفاده از بلوک های تبدیل شده به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و مادوکس ( 1982 ) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و سینگ ( 1993 ) استفاده گردید. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله درمانی ( آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ) طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان برنامه آموزشی، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چند راهه (مانکوا) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش سازگاری اجتماعی و شفقت به خود، گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. (P> 0/05).

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، سازگاری اجتماعی ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد