اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی بر سبک های مقابله ای دختران بی سرپرست یا بد سرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان

هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی بر سبک های مقابله ای دختران بیسرپرست و بدسرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان بود. روش پژوهش: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرحپیش آزمون پس آزمون و پیگیری اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش، 200 نفر از دختران 12-18 ساله بی سرپرست و بد سرپرست مقیم در مراکز شبانه روزی استان اصفهان بودند که به طور تصادفی 30 نفر به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل،تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه سبک های مقابله ای فلکمن و لازاروس (1998) [1] بود که توسطدختران بی سرپرست و بدسرپرست در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. برای بررسی فرضیه های تحقیقاز آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت بینمیانگین های دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون و پیگیری با کنترل نمرات مرحله پیش آزمون در سبک هایمقابله ای معنادار است و دوره ی آموزشی کیفیت زندگی باعث افزایش استفاده از سبک مسیله مدار و کاهش سبک هیجانمدار در بین دختران بی سرپرست وبد سرپرست شده است (P> 0/01). همچنین اثر این مداخله در طول زمان تغییر و یاکاهشی نداشته است (P<0/05) و اثر دوره آموزشی در مرحله پیگیری نسبتا ثابت مانده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه بهنتایج به دست آمده بیان می شود که دوره های آموزش کیفیت زندگی می تواند موجب افزایش سبک های مسیله مدار و راهحل محور و بهبود تصمیم گیری و در نهایت کیفیت زندگی افراد شود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی ، سبک های مقابله ای ، دختران بی سرپرست یا بدسرپرست ، مراکز شبانه روزی