اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی بر جهت گیری زندگی دختران بی سرپرست یا بد سرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان

هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی بر جهت گیری زندگی دختران بی سرپرستت و بدسرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان بود. روش پژوهش: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش،200 نفر از دختران 12-18 ساله بی سرپرست و بد سرپرست مقیم در مراکز شبانه روزی استان اصفهان بودند که به طور تصادفی 30 نفر به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل، تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه آزمون جهت گیری زندگی شی یر و کارور (1985) بود که توسط دختران بی سرپرست و بدسرپرست در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت بین میانگین های دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون و پیگیری باکنترل نمرات مرحله پیش آزمون در متغیرهای جهت گیری زندگی معنادار است و دوره ی آموزشی کیفیت زندگی باعث افزایش خوشبینی و کاهش بدبینی در بین دختران بی سرپرست وبد سرپرست شده است (P> 0/01). همچنین اثر این مداخله در طول زمان تغییر ویا کاهشی نداشته است (P<0/05) و اثر دوره آموزشی در مرپله پیگیری نسبتا ثابت مانده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بهدست آمده بیان می شود که دوره های آموزش کیفیت زندگی می تواند موجب افزایش خوش بینی، رضایت از زندگی و در نهایت افزایشبهزیستی افراد شود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی ، جهت گیری زندگی ، دختران بی سرپرست یا بدسرپرست ، مراکز شبانه روزی