رابطه بعد اجتماعی و آموزشگاهی عزت نفس و تاب آوری با خود پنداره بدنی معلولین شهرستان جاجرم

هدف کلی پژوهش حاضر بررسی رابطه عزت نفس و تاب آوری با خود پنداره بدنی معلولین شهرستانجاجرم است. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه معلولین شبانه روزی مقطع متوسطه دوم دختر است، که تعداد آن ها 120 نفر و نمونه طبق فرمول کوکران در حدود 97 نفر می باشد. روش پژوهش حاضر، از نظرروش توصیفی- همبستگی است. داده های این پژوهش توسط سه پرسشنامه استاندارد جمع آوری شده است. پرسشنامه سنجش عزت نفس کوپر اسمیت (1967)، دارای 58 سوال با ضریب آلفای α=0/88، پرسشنامه تاب آوری کانر- دیویدسون (CD-RIS) (2003) دارای 25 سوال با ضریب آلفای کرونباخ (α=0/89) و پرسشنامه خود پنداره بدنی مارش و همکاران (1994) دارای 70 سوال با ضریب آلفای کرونباخ (α=0/872) می باشد. برای تجزیه و تحلیل یافته در بخش آمار توصیفی از جداول توزیع فراوانی، نمودار ستونی، میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار استنباطی برای تجزیه و تحلیل داده ها و تعمیم نتایج از آزمون ضریبهمبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شده است. نتایج نشان داد که عزت نفس و تاب آوری می تواندخودپنداره بدنی معلولین را پیش بینی کند. پس بین عزت نفس و تاب آوری با خودپنداره بدنی معلولینهمبستگی وجود دارد. همچنین مشخص شد بین ابعاد خانوادگی و اجتماعی عزت نفس با خودپنداره بدنیمعلولین رابطه وجود دارد و بین ابعاد عمومی و آموزشگاهی عزت نفس با خودپنداره بدنی معلولین رابطهوجود دارد.

کلیدواژه ها:

عزت نفس ، تاب آوری ، خودپنداره بدنی