عوامل موثر بر اجتماع پذیری سالمندان در فضاهای عمومی

انسان به عنوان موجودی اجتماعی همواره درصدد ایجاد ارتباط با فضای پیرامون خود است. ایجاد این ارتباطاز طریق حضور در محیط، دسترسی به فضاهای پیرامون و انجام فعالیت های حیاتی میسراست. در واقع اجتماع پذیربودن فضاها از مهمترین جلوه های فضاهای شهری موفق می باشد. در این میان توجه به مشکلات اجتماعیسالمندان به عنوان عضوی از این جامعه که امروز قشر زیادی از جمعیت شهرها را تشکیل می دهند ضرورت ویزه ایدارد. یکی از نیازهای این گروه از افراد برقراری ارتباط اجتماعی بین شهروندان است که در شهرهای کلان ایران موردتوجه قرار نگرفته است؛ برآورده نشدن این نیاز افسردگی، منجر به سرخوردگی و ترس در سالمندان می شود.نویسندگان در پژوهش حاضر که به روش توصیفی- تحلیلی بوده و بر اساس مطالعات اسنادی و کتابخانه ای وپژوهشی تهیه شده است، در تلاش برای یافتن عوامل موثر بر افزایش تعاملات اجتماعی سالمندان هستند. لذا درابتدا ضمن اشاره به مفهوم روانشناسی محیطی و برخی مفاهیم مرتبط در خصوص ادراک محیط و اجتماع پذیر بودنسالمندان درفضاهای عمومی به شناسایی و تبیین عوامل موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در بین سالمندانمی پردازند. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که ساختار اجتماعی- سیاسی شهر، ساختار کالبدی- فضایی و حالاتروحی- روانی استفاده کنندگان از فضا در ارتقاء تعاملات اجتماعی افراد سالمند تاثیرگذار می باشد.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، تعاملات اجتماعی ، روانشناسی محیطی ، سالمندان ، فضاهای عمومی