اثربخشی آموزش والدگری بر بهبود خودکارآمدی والدگری مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزش پذیر با اختلال ادراک بصوری غیر وابسته به حرکت

هدف پژوهش حاضر اثر بخشی آموزش والد گری بر بهبود خودکارآمدی والدگری مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزشپذیر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزش پذیر شهرستان شهرکرد بودند. گروهنمونه مورد نظر در این پژوهش، کلیه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزش پذیر مدرسه استثنایی رشد شهرکرد در سالتحصیلی 95-93 که تعداد آنها 30 نفر (با انتصاب تصادفی) بود، انتخاب شدند، این افراد در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند (15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل). گروه آزمایش در طی 12 جلسه 60 دقیقه ای، تحتآموزش خودکارآمدی والدگری قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با پرسشنامهخودکارآمدی والدین در مراحل پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. یافته ها نشان داد که آموزش والدگری به بهبودخودکارآمدی والدگری مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزش پذیر منجر شده است.

کلیدواژه ها:

والدگری ، خودکارآمدی ، کم توان دهنی