اثر هیپوکسی تناوبی بر آمادگی هوازی و ترکیب بدنی افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو

ادعا شده است که هیپوکسی میتواند سازگاریهای قلبی- عروقی سودمندی برای افراد ورزشکار و غیرورزشکار در پی داشته باشد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر آمادگی هوازی و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو بوده است. از بین افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 در مرکز دیابت کرمانشاه، 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب و نهایتاً 10 نفر از واجدین شرایط (زنان یائسه و مردان چاق, با شاخص توده بدنی بیش از 30 و عدم ابتلا به بیماری دیگر) به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها دارای میانگین شاخص توده بدنی 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال بودند. هیپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، هر روز یک ساعت ( 5 دقیقه هیپوکسی، 5 دقیقه هوای اتاق) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول، دوم و سوم به ترتیب معادل 12، 11 و 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. پیش و پس از دوره 15 روزه هیپوکسی تناوبی به منظور برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه، آزمودنیها آزمون راه رفتن تک مرحله ای تردمیل را انجام دادند. پس از دوره هیپوکسی اکسیژن مصرفی بیشینه در آزمودنیها افزایش معنی دار یافت (P=0.02) اما با وجود کاهش 2/8 درصدی در شاخص توده بدن، این کاهش معنیدار نبود (P=0/08) . بنابراین در نتیجه گیری کلی میتوان بیان کرد که یک پروتکل 15 روزه هیپوکسی تناوبی میتواند آمادگی هوازی افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو را بهبود بخشد اما برای کاهش معنیدار در شاخص توده بدن این افراد کافی نیست.

کلیدواژه ها:

نورموباریک هایپوکسیا ، اکسیژن مصرفی بیشینه ، شاخص توده بدن ، آمادگی قلبی-عروقی