بررسی رابطه ی بین سبک های مدیریت تعارض و رضایت شغلی کارکنان در دانشگاه رازی کرمانشاه

امروزه نیروی انسانی به عنوان اصلیترین دارایی و پیچیده ترین عنصر سازمانها مطرح است. وجود رضایت شغلی در بین کارکنان و همکاری و همدلی بین آنها از جمله مهمترین عوامل اساسی برای موفقیت در همه سازمان ها است . مدیریت تعارض یکی از عوامل تأثیرگذار بر رضایت شغلی کارکنان است. چگونگی برخورد با تعارض در سازمان بر رضایت شغلی و در نتیجه بر عملکرد کارکنان تأثیر بسزایی دارد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه ی بین سبک های مدیریت تعارض با رضایت شغلی از کارکنان دیدگاه دانشگاه رازی کرمانشاه میباشد.در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی مقطعی و برای گردآوری اطلاعات از دو پرسشنامه رضایت شغلی و مدیریت تعارض استفاد شده است. برای تعیین روایی پرسشنامه ها از روش تحلیل محتوا استفاده شده است و پایایی پرسشنامه ها نیز از طریق دو نیمه کردن و تعیین ضریب همبستگی بین آنها مورد بررسی قرار گرفته است که مقدار آن، برای پرسشنامه رضایت شغلی به میزان 0/865 و برای پرسشنامه سبکهای مدیریت تعارض 0/855 میباشد. جامعه آماری این پژوهش کارکنان دانشگاه رازی کرمانشاه می باشد که از بین آنها تعداد 100 نفر از طریق نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب شدند. فرضیه ها با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که بین سبکهای مختلف مدیریت تعارض شامل همکاری، گذشت، مصالحه و اجتناب با میزان رضایت شغلی کارکنان در دانشگاه رازی کرمانشاه رابطه معنیداری وجود دارد. بکارگیری سبک های همکاری، گذشت و مصالحه باعث افزایش میزان رضایت شغلی کارکنان میگردد و بکارگیری سبک اجتناب باعث کاهش میزان رضایت شغلی کارکنان میگردد . بین سبک رقابت و رضایت شغلی رابطه معنی داری وجود ندارد. بنابراین فرضیه های اول، دوم، سوم و چهارم تأیید و فرضیه پنجم رد شد.

کلیدواژه ها:

مدیریت تعارض ، سبک همکاری ، سبک مصالحه ، سبک گذشت ، سبک اجتناب ، سبک رقابت ، رضایت شغلی