ارزیابی موانع و تنگناهای توسعه ترویج و آموزش کشاورزی در روستاهای مرزی (مطالعه موردی: سیستان)

ترویج در بخش کشاورزی بعنوان راهبرد توسعه مناطق روستایی میتواند نوید بخش فصل نوینی در جامعه روستایی باشد. مادامیکه ترویج در کشورهای توسعهیافته ابزاری جهت بهبود زندگی توده فقیر و رسیدن به اهداف متعالی استفادهمیگردد اما باید اذعان داشت در کشور ما علیرغم ریشه طولانی کشاورزی ، عدم اعتماد به نفس، بکارگیری دانش بومی همراه با باورهای غلط، فقدان نوآوری، وابستگی، مقاومت در برابر تغییر ... و عدم درک صحیح متولیان امر ازرویکرد ترویج همگی مسائلی است که از ایجاد بستری پویا جهت بهبود و اصلاح زیرساختهای زندگی روستاییان جلوگیری کرده است. حال آنکه مرز نه تنها تهدید بلکه یک فرصت است و سکونتگاههای واقع در مناطق مرزی نیز بایستی بتوانند از فرصتهایی که ایجاد میشود بهرهگیری نمایند. متاسفانه نبود مکانیزمهای مشخص در راستایپایدارنمودن معیشت در روستاهای مرزی منجر به پایینآمدن بهرهوری و آسیبپذیری بخش کشاورزی شده است. در همین راستا پژوهش با هدف ارزیابی تنگناهای توسعه ترویج در روستاهای سیستان و با رویکردی تحلیلی، با استفاده ازمشاهده میدانی و مراجعه به منابع اسنادی صورت گرفته است. نتایج تحقیق نشان میدهد که در سطح منطقهای (ساختار و تشکیلات نامناسب سازمانی، عدم نوسازی در ارائه خدمات، عدم مشارکت تشکلهای مردمی در فعالیت ترویج، عدمترویج مهارتهای ارتباطی مروجان، عدم زمینهیابی و آمادهسازی فرصتهای آموزشی در مناطق مرزنشین) و در سطح محلی نبود منابع مالی، ضعفهای مدیریتی توسعه، عدم پشتیبانی جدی در نشر، آموزش و انتقال تکنولوژی، موانع طبیعی، شرایط محیطی و اجتماعی، پایینبودن سطح توسعه فرهنگی، سیاسی و اقتصادی روستاییان از برجسته ترین موانع توسعه ترویج و آموزش کشاورزی در روستاهای سیستان محسوب میگردد

کلیدواژه ها:

موانع ، ترویج ، کشاورزی ، روستاهای مرزی ، سیستان