تاثیر روانی فضاهای باز بر خلاقیت کودک

با افزایش شهرنشینی و کمبود شدید فضاهای خصوصی، تغییر در شیوه زندگی و اغلب تک فرزندی شدن خانواده ها و در نتیجه محدودیت های فضایی و زمانی بیشتر برای کودکان و بازی و محدود شدن روز افزون عرصه حضور کودکان بهعنوان مهمترین و در عین حال آسیب پذیرترین گروه جامعه و با اثبات فرضیاتی که انتظارات کودکان امروز از فضای بازی را فراتر از تاب و سرسره های سنتی دانسته و آن را نیازمند بازنگری می بیند و تأثیر محیط کالبدی را روی رفتارهای بازی کودکان و فعالیت فیزیکی آنها تأیید می کند، سعی در ارایه اصول و نگرشی نو در باب طراحی فضاهای بازی کودکان دارد. نگرشی که طراحی زمین های بازی معاصر را بر اساس شناخت نیاز کودکان امروز و ارتقای کیفیت محیط شهری هدف غایی خود قرار می دهد تا فرصت های بازی کیفی را از طریق فرایند آگاهانه ایجاد کند

کلیدواژه ها:

فضاهای باز ، کودک ، معماری ، روانشناسی محیط ، خلاقیت