نگرش به طبیعت در خانه های روستایی مناطق کرد نشین ایران

احترام به طبیعت و رجوع به آن درمعماری و شهرسازی دوره های پیشین این مرز و بوم، یک اصل به شمار میرفته است. عوامل طبیعی واقلیم منطقه مورد طراحی ،برای معماری و معماران سرچشمه الهام و منبعی سودمند، برای استفادهدر فضاهای زیستی و معیشتی، هر منطقه بوده است. امروزه با پیشرفت های صورت گرفته در عرصه های علمی و افزایش جمعیت و نحوه نگرش خاص به مسکن ، با توجه به عوامل ذکر شده ، ارتباط محیط مصنوع با طبیعت و توجه به اقلیم هر منطقه در طراحی و معماری ،به کلی قطع یا بسیار کم رنگ شده است . در معماری و شهرسازی گذشته ایران احترام بهطبیعت و استفاده ازآن ،جزو اصول لاینفک در این حوزه به شمار میرفته است . چنین الگویی در وحله اول، برخاسته از فرهنگ و اعتقادات مردم یک منطقه است و در وحله دوم کاملا منطبق بر اقلیم هرمنطقه و از لحاظ فیزیکی نیز بازدهاقتصادی دارد. پژوهش حاضر قصد دارد با در نظر گرفتن مطالب ذکرشده به بررسی و ارتباط خانه های روستایی مناطق کرد نشین با طبیعت ، ونحوه تعامل آنها با اقلیم منطقه بپردازد. لذا به وسیله مطالعات کتابخانهای و مرور ادبیات، باز تعریفی از معماری در پناه طبیعت صورت داده و سپس آن را مورد بررسی قرار می دهد. نتایح بیانگر آن است که این نوع معماری و نحوه شکل گیری آن میتواند به عنوان الگویی مورد توجه قرار گیرد و می توان اصول و انگاره های آن را باز افرینی کرده و دوباره مورد استفاده قرار داد

کلیدواژه ها:

مناطق کردنشین ، انسان و محیط ، سکونت ، طبیعت ، روستا