تاملی بر تبار شناسی باز آفرینی شهری به عنوان استراتژی نو در سکونت گاه های غیر رسمی

توجه به بافت های مساله دار و سکونت گاه های غیر رسمی و رفع ناپایداری آن ها به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده به گونه ای که سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است رویکردهای مرمت و بهسازی شهری در سیر تحول و تکامل خود از بازسازی باززنده سازی نوسازی و توسط مجدد به بازافرینی و نوزایی شهری تکامل یافته است و در این مسیر گذاری را از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظات اجتماعی اقتصادی فرهنگی و هنری تجربه کرده اند این پژوهش با استفاده از روش های توصیفی و تحلیلی در بستر تاریخی به دنبال آن است که مباحثی در خصوص سیر تحول و تکامل مرمت و بهسازی شهری و نهادینه شدن بازافرینی شهری و استراتژی های مورد استفاده این رویکرد در بافت های مساله دار و سکونت گاه های غیر رسمی ارائه کند و به مفهوم شناسی رویکرد بازافرینی شهری و تبیین اصول راهبردها و فرایند بپردازد

کلیدواژه ها:

بازافرینی شهری ، نوزایی شهری ، باززنده سازی ، بافت مسئله دار یا فرسوده ، سکونت گاه های غیر رسمی