معماری زمینه گرا و توسعه پایدار در بناهای نوین مطالعه موردی بررسی موزه های هنر

در دراز مدت طراحی پایدار یک گزینه نیست یک اجبار است زیرا ما به نابود کردن منابع، آب و خاکمان پرداخته ایم؛زمین را آلوده ساخته ایم و آینده و نتایج فاجعه آمیز این روند را نادیده گرفته ایم .بر همین اساس یکی از مباحث اخیرمطرح در معماری، پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است .اصطلاح معماری پایدار یا معماری محیط زیستی به معماری حساس به مسائل پیچیده همزیستی طبیعت ، انسان و مصنوعات اطلاق می شود .امروز هدف معمای محیط زیستی ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین طبیعت ، موجودات زنده و محیط مصنوع است .بر اساس طرح OECD، بناهای پایدار بناهایی تلقی می شوند که کمتر تأثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده ( مصنوع ) و طبیعی مجاور ،ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشند .لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی . معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند.در نتیجه ساختمان جزئی کوچک ازطبیعت پیرامونی خواهد بود .در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی ، اجتماعی ، تاریخی و کالبدی ، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود .این پژوهش بر آن است که زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی کند .این پژوهش با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، پایداری ، محیط زیست ، زمینه گرایی ، طراحی ، بستر ، متن ، زمینه ، طبیعت