بررسی تاثیر شرایط تکیه گاهی بر سازه های فضاکار دولایه و ارتباط آن با پرلین ریزی

سازه های فضاکار گوی سان ، علیرغم نامعینی هندسی و سختی قابل توجه ، شدیدا نسبت به گسیختگی های موضعی حساس بوده و در مقابل چنین رویدادی ، بسته به شرایط تکیه گاهی ، دستخوش خرابی های مخرب پیش رونده خواهند شد. یکی از مواردی که میتواند منجر به چنین رویدادی در این سازه ها گردد ، موضوع نشستهای پیش بینی نشده تکیه گاهی است. در این تحقیق ، مدلسازی مجموعه سازه فضاکار و شبکه پرلین ریزی ، در شرایط متفاوت تکیه گاهی انجام شده و تاثیر این شرایط در فولاد مصرفی در این دو شبکه به منظور به حداقل رساندن مخاطرات ناشی از سهل انگاری در اجرای شبکه پرلین ریزی بررسی شده است.با عنایت به آنالیز هر دو سازه هم در حالت استفاده از پرلین در مدل سازی و هم در حالت بدون استفاده مشخص شد که پرلین ریزی به صورت همزمان در کار صورت می گیرد لذا با توجه به اخلاف وزن ناشی از این موضوع در حالتی که سازه محاسبه سازه فضاکار بدون استفاده از پرلین و به صورت مجزا انجام گیرد، سازه دارای ضریب اطمینان پایین تری نسبت به حالت استفاده از پرلین می باشد. البته گفتنی است این موضوع به روش آنالیز خطی استاتیکی و با فرض های ساده کننده صورت گرفته است و لذا به جهت دستیابی به نتایج واقعی تر در حوزه های فرا ارتجاعی و مشاهده سازه در حالت فروریزش و ایجاد مفاصل پلاستیک در آن حوزه برای رسیدن به رفتار اصلی سازه به جهت جبران این کمبود نیاز به تحلیل غیر خطی نیز می باشد. .همچنین وقتی سازه فضاکار تحت اثر نشست تکیه گاهی قرار میگیرند، تنش در اعضا به شکل قابل توجهی افزایش مییابد. تنش فشاری و کششی در حالتی که سازه نشست نامتقارن دارد بسیار بیشتر است.همچنین با بررسی تغییر مکانها نیز میزان تغییر مکان منفی، که بسیار حایز اهمیت است

کلیدواژه ها:

سازه فضاکار ، تحلیل استاتیکی ، نشست تکیه گاهی ، پرلین ریزی