معماری سبز و رویکرد محیط زیستی آرامش اجتماعی

قرار گرفتن در فضای مدرن و افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی، شهرها را به کانون تجمع های زیستی و فعالیتهای مختلف و متنوع تبدیل کرده و آنها را با کمبود فضای سبز عمومی روبرو نموده است. شهر به عنوان سکونتگاه انسانی در یک اکوسیستم طبیعی، تعارضات زیادی در تعرض و تخریب طبیعت ایجاد کرده، که طراحی و معماری غیربومی و ناهمگون، بر این تعارضات و ناآرامی اجتماعی افزوده است. این مقاله بر اساس روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی اصول معماری سبز به عنوان یک فاکتور تاثیرگذار پرداخته و تاثیرات آن را بر افزایش آرامش بخشی اجتماعات مورد واکاوی قرار میدهد. آن همچنین با تحلیل نظریه هایی در حوزه تعامل انسان و طبیعت و ادراکات روانشناسانه محیطهای طبیعی، به شناخت و بررسی متغیرهای محیط طبیعی برای پاسخگویی به نیازهای روانی و افزایش آرامش اجتماعی میپردازد. در نتیجه، تدوین سیاستها و قوانینی برای اجرای معماری سبز سازه ها و شهرها به عنوان یک رویکرد محیطزیستی آرامش اجتماعی مورد تاکید قرار میگیرد.

کلیدواژه ها:

معماری شهری ، آرامش زیستی ، شهرزیستی ، توسعه پایا