به کارگیری رویکرد بازآفرینی شهری به منظور احیاء و توسعه مجدد بافتهای تاریخی

بافتهای تاریخی جزء بافتهای ارزشمند میباشند که گاهی اوقات مقیاس اهمیت و اثرگذاری آنها در سطح ملی و بین المللی میباشد. اغلب این بافتهای ارزشمند به دلیل قدمت بالا، دچار فرسودگی شده اند و بی توجهی به این بافتها منجر به تخریب بعضی از عناصر ارزشمند، مسائل و معضلات اجتماعی ناشی از ترک بافت توسط ساکنان و ... شده است. همچنین توجه صرف به بناهای تاریخی و عدم توجه کافی به بافت پیرامونی باعث ایجاد تغییراتی در بافت شده که اگر این روند ادامه پیدا کند، ابنیه تاریخی بصورت عنصری منزوی در قسمتی از محدوده که هیچ همگونی ای با بافت پیرامونی خود ندارد، مواجه میشود که این مسئله به از بین رفتن بافت تاریخی خواهد انجامید. همچنین بافتهای تاریخی به دلیل وجود عناصر تاریخی و هویت بخش و ظرفیت های گردشگری، از ظرفیت بالایی برای احیاء و توسعه مجدد برخوردار میباشند ولی اغلب برنامه ها و طرح های تهیه شده برای این محدوده ها به دلیل نگاه تک بعدی (به خصوص بعد کالبدی) و عدم توجه به سایر ابعاد، نتوانسته پویایی و سرزندگی را به این محدوده ها بازگرداند. بدین منظور وجود برنامه ای جامع، یکپارچه و مداخلهگر که تمامی ابعاد برنامه ریزی را مد نظر قرار دهد، مورد نیاز میباشد. لذا با بررسی های صورت گرفته، رویکرد بازآفرینی شهری یکپارچه میتواند به بازگشت پویایی و سرزندگی بافت های تاریخی کمک کند.

کلیدواژه ها:

مرمت ، توسعه مجدد ، بافت تاریخی ، بازآفرینی شهری یکپارچه.