تحلیلی بر رویکردهای روش شناختی در معماری معاصر ایران

معماری در بطن خود یک رشته بر پایه طراحی است که جهت گیری به سوی (باز) ساختن و (باز) شکل دهی فضا دارد. جغرافی اما در بطن خود، رشته ای تحلیلی است که در جهت توصیف و تشخیص وضعیتهای از پیش موجود در فضا حرکت میکند. از طرفی، معماری معاصر ایران از موضوعاتی است که کمتر به صورت دقیق و با استفاده از تحلیل آثار و جریانات فکری دوران معاصر مورد بررسی قرارگرفته است و جایگاه خالی آن در دانش معماری ایران به خوبی قابل مشاهده است. معماری معاصر به فراخور شرایط زمانی، مکانی و جریانات اجتماعی، فرهنگی و آموزشی تاثیرات گوناگونی را به خود دیده که هرکدام بازتاب شرایط خاص سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دوران خود بوده اند. در عین حال نمیتوان تغییرات ساختاری فراوان و متمایز این دوران را بر معماری ایران نادیده گرفت.

کلیدواژه ها:

معماری ، روش شناسی ، معاصر