کاربردهای فضای سبز و اصول طراحی پارکهای درون شهری

متاسفانه به علت رشد روزافزون شهرها، بحران از دست دادن فضاهای سبز طبیعی (باغات و زمین های کشاورزی) به شدت رو به افزایش است. در جوامع مدرن امروزی و زندگی های پرمشغله افراد جامعه، طراحی فضای سبز می تواند نقش پررنگی در کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، سلامت جسم و روان، زیباسازی شهر و… ایفا کند؛ از این رو هر شخصی باید سعی کند به نوبه خود در حفظ این فضا و حتی گسترش آن تلاش کند. فضاهای سبز شهری نوعی از سطوح کاربری زمین شهری با پوشش های گیاهی انسان ساخت است که واجد بازدهی اجتماعی و بازدهی اکولوژیکی می باشند. امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست. شهرها به عنوان کانون های تمرکز، فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تضمین کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان فضای سبز به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی دارند که کمبود آنها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد.فضای سبز و پارک بخشی از چهره مطلوب شهر را می سازد و یکی از نیازهای ضروری و پدیده های مطلوب زندگی شهرنشینی محسوب می شود. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر کاربردهای فضای سبز و اصول طراحی پارکهای درون شهری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهم ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آن هاست که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل ونقل مقابله می کند و موجب ارتقای کیفی زندگی شهروندان می شود. با توجه به رشد روزافزون زندگی شهری، فضاهای سبز و محیط زیست به شدت در معرض نابودی هستند؛ ازاین رو اکنون بیش از هر زمان دیگری طبیعت نیازمند توجه بیشتر ما انسان ها است.

کلیدواژه ها:

فضاهای سبز ، بهبود زندگی ، ابعاد توسعه پایدار ، پارکهای درون شهری