رویکردی بر علل،تبعات و توسعه یافتگی بحران در مناطق حاشیه نشین کلانشهرها از منظر شهرسازی

حاشیه نشینی از پیامدهای توسعه ناهمسو و بدریخت در نظام شهرنشینی است. کاربریهای شهری در قشربندی اجتماعی و اقتصادی تاثیرگذار است و وقتی حاشیه نشینان خود را ناتوان از بهبود موقعیت اقتصادی- اجتماعی خویش احساس کردند، نوعی محرومیت در آنها بوجود آمده و آنها را به سکونت در اطراف کلانشهرها وادار کرده است. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر رویکردی بر علل، تبعات و عدم توسعه یافتگی حاشیه نشینی در کلانشهرها از منظر شهرسازی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. امروزه در بعضی کلانشهرها عدم وجود تفاوت معنی داری بین متغیرهای وضع سواد، تعداد فرزندان، تعداد اعضای خانواده و علل مهاجرت با متغیر محل سکونت حاشیه نشینان می باشند. همچنین با گسترش شهرنشینی مقوله خدمات شهری و کیفیت آن مورد توجه متخصصان، برنامه ریزان و شهروندان قرار گرفته و بدین لحاظ اساسا طرح مباحث خدمات شهری با توسعه شهرنشینی همراه بوده است. نتیجه پژوهش نشان می دهد همچنین باتوجه به اینکه شهر تهران به عنوان پایتخت ایران نقش اساسی در سطح ملی و منطقه ای و حتی بین المللی بر عهده دارد و بیشترین جمعیت شهر نشین را در بین شهرهای ایران به خود اختصاص داده است پیشنهاد می شود که به منظور توسعه همه جانبه بخش های مختلف شهر و رفع نابرابری بین مناطق آن و در نتیجه ساماندهی حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی مدیران شهری توجه بیشتری به مناطق محروم معطوف نموده تا اختلاف برخورداری به حداقل ممکن برسد؛ در غیر اینصورت توسعه پایدار شهر هرگز محقق نخواهد شد. گذشته از نوع و ماهیت خدمات شهری که خود متاثر از ساختارهای اقتصادی، سیاسی، اداری و حتی اقلیمی دارای اشکال مختلف و متفاوتی است، خدمات شهری همواره به عنوان یکی از شاخص های بارز مدنیت از دیرباز مطرح بوده است که نظارت بر تراکم و سازها شهری در مقوله آن می گنجد.

کلیدواژه ها:

بحران حاشیه نشینی ، عدم توسعه یافتگی ، کلانشهرها