بررسی یافته های تکنولوژی آموزشی در شیوه های تدریس گروهی شاگرد محور

ظهور اولین آموزش های رسمی به شکل مکتبخانه ها زمانی رخ داد که انسانها از تمدن ایلیاتی ، تمدن روستایی و یکجانشینی را بوجود آورند. در این دوره آموزش و یاد گیری به دلیل ساده و کوچک بودن جوامع ، طبقه بندی ها و تخصص ها، به شکل امروزی وجود نداشت. اما از انقلاب صنعتی به بعد آموزش و تدریس و یادگیری در مسیر تخصصی شدن و تربیت انسانهای ماهر قرار گرفت. و در ادامه ورود به قرن بیستم و آغاز تمدن اطلاعاتی و ارتباطی که حیات جوامع به گردش اطلاعات بستگی پیدا کرد آموزش و یادگیری از اهمیت خاصی برخوردار شد، به نحوی که ماتها مجبورند با سعی و تلاش با استفاده از فناوریهای جدید و بکارگیری آن در آموزش و تدریس از قافله پیشرفت و توسعه عقب نمانند. نکته مهم در این است شیوه های سنتی تدریس دیگر جوابگوی نیازهای فرایند یادگیری دانش اموزان قرن بیست و یکم با پیچدگی های خاص خود نیست . در این مقاله سعی شده ضمن اینکه نظری گذرا بر تعریف ، تاریخچه، و اهمیت تکنولوزی آموزشی داشته باشد با بررسی و تبیین مفاهیم مهمی چون یادگیری ، تدریس، تدریس گروهی راهبرد جدیدی را برای برون رفت از شیوه های سنتی تدریس که کارایی خود را در محیط های آموزشی از دست داده اند ارائه نماید. از جمله راهبرد های مهم ، بکارگیری یافته های تکنولوژی آموزشی در تدریس است. تدریس گروهی شاگرد محور یکی از شیوه های نوینی است که از طریق تبدیل آموزش فردی به آموزش گروهی ، دخالت دادن دانش آموزان در یادگیری ، همکاری و مشارکت به جای رقابت ، ادغام آموزش دیداری همراه با تفکر گفتاری ، تغییر معلم از سخنران به مربیگری ، در صدد است تا ضمن پرورش خلاقیت ، ابتکار، نقادی، پرسشگری ، رهبری کردن ، همکاری ، در وجود دانش آموزان ، آنها را برای رویارویی و بهره برداری از تحولات و پیشرفت های جوامع هزاره سوم آماده نماید. از جمله روشهای گروهی شاگرد محور می توان از روش بارش مغزی ، تفحص گروهی ، بحث دایره وار، ایفای نقش و بحث گروهی می توان نام برد ، البته هر چند اهداف کلی اغلب این روش ها به هم نزدیک است اما هر کدام با ویژگی های خاص خود ، در پی تقویت توانایی دستیابی به اهداف خود هستند.