مدیریت بیوتکنولوژی وایمنی زیستی در کشورهای توسعه یافته

قرن های زیادی است که فناوری زیستی در قالب روش های تخمیر سنتی برای تهیه نان، پنیر و سرکه مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین کاربرد این دانش پایه روش های سنتی پرورش گیاهان و حیوانات مانند دورگه سازی (هیبریداسیون) برای انتخاب گیاهان و حیوانات با ویژگی های خاص و تولید گیاهان زراعی پر محصول تر بوده است با کشف فناوریDNAیِ نوترکیب یا مهندسی ژنتیک 1 در دهه 1970 ، دانشمندان آموختند که چطور رشته هایDNA یا کل ژنها را که حاوی دستورالعمل های بیوشیمیایی هستند، جدا و از یک گونه به گونه دیگر انتقال دهند. مهندسی ژنتیک با استفاده از یک سری فناوری های خاص قادر به تغییر ساختار ژنتیکی موجودات زنده مانند حیوانات، گیاهان و ریزسازواره ها (مانند باکتری ها و مخمرها) است. ترکیب ژنها از سازواره های مختلف بنام فناوری DNAیِ نوترکیب و موجود حاصل به نام موجود زنده اصلاح شده ژنتیکی LMO) یا تراریخت نامیده شده است. زیست فناوری نوین با استفاده از مهندسی ژنتیک تحولات عظیمی را در زمینه تولید دارو، کشاورزی و دیگر زمینه ها مانند درما نهای جدید پزشکی و واکسنها، محصولات جدید صنعتی و سوخ تهای جدید نوید داده است. به دلیل توانایی ذاتی این فناوری در تغییر ساختار ژنتیکی موجودات زنده، گروه های زیادی از مردم در سراسر جهان در مورد نحوه نظارت و استفاده مناسب از این روش و فراورده های آن نگرانی هایی دارند. به اعتقاد آنان، این علمِ سریع گستر آنقدر جدید است که هنوز مسائل بسیار زیادی درباره تأثیر محصولات آن در محیط زیست و در رابطه با گونه های دیگر نامشخص است