مدیریت سرمایه ی فکری و اقتصاد دانشی

شواهد روزافزونی وجود دارد که پیش برندهای ارزش افرینی در محیطهای نوین رقابتی مبتنی بر سرمایه فکری یک بنگاه است و نه اینکه بر سرمایه ی فیزیکی و مالی آن مبتنی باشد و این امر در مدلهای گوناگون اندازه گیری سرمایه ی فکری مورد توجه قرارگرفته است چیزی که روشن است این است که از سال 1970 جابجایی قطعی و روشنی به سمت یک دوره فراصنعتی وجود داشته است اقتصادها دیگر تحت سلطه ی ماشین الات صنعتی نیستند بلکه بیشتر در گیر بهره گیری از تکنولوژی اطلاعات در دسترس موجود هستند تا ازاین موضوع اطمینان حاصل نمایند که هویتهای کسب وکاری پرتگاه رقابتی شان نسبت به رقبایشان را حفظ می کند در عصری که به آن عصر اطلاعات می گویند افراد تنها منبع حقیقی پایداری هستند که منجر به کسب مزیت مشتری و مزیت رقابتی بلندمدت می شوند هر سازمانی می تواند به سرعت به فناوری جدید دست یافته و مهندسی محصولات خود را تغییر دهد ولی انچه که کمیاب است مهارتها یا شایستگی هایی است که افراد با خود به درون سازمان می اورند و در طول زمانی که درشرکت حضور دارند این مهارت ها یا شایستگی ها را کسب می کنند.

کلیدواژه ها:

سرمایه ی انسانی ، سرمایه ی فکری ، دانش ضمنی ، مزیت رقابتی