تاثیر برنامه ی خودمدیریتی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه

سابقه و هدف: بیماری مزمن انسدادی ریه به عنوان یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که منجر به کاهش استقلال وعملکرد بیماران میگردد و این امر سیستم های مراقبتی را با چالش های مهمی مواجهه ساخته است. لذا، مطالعه ی حاضر درراستای یافتن روشی موثر در بهبود وضعیت این بیماران، با هدف تعیین تاثیر برنامهی خودمدیریتی بر خودکارآمدی بیماران مبتلابه بیماری مزمن انسدادی ریه انجام شده است.مواد و روشها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی کورنشده، 50 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با درجهی متوسط وشدید بیماری که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند به طور تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. گروه کنترلتحت مراقبت معمول بودند و گروه مداخله علاوه بر مراقبت معمول، برنامهی آموزشی خودمدیریتی را دریافت کردند. بیماران درابتدا و پایان 3 ماه، با استفاده از پرسشنامهی اختصاصی خودکارآمدی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه مورد ارزیابیقرار گرفتند. آزمون های آماری تی زوج، مستقل و کایاسکور در نرم افزار SPSS جهت آنالیز داده ها استفاده شد. یافته ها: در شروع مطالعه بین گروه کنترل و مداخله از نظر میانگین نمره ی خودکارآمدی، اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد (P=0/73)، در حالی که در پایان 3 ماه اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (P<0/05) به علاوه، مقایسه ی میانگین تغییرات نمرات خودکارآمدی (ابتدا و پایان 3 ماه) در دو گروه نیز اختلاف معنیداری را بین دو گروه نشان داد (P<0/5). نتیجه گیری: با توجه به اثربخش بودن برنامه های آموزشی خودمدیریتی کوتاه مدت بر ارتقا سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا بهبیماری مزمن انسدادی ریه، افزودن این برنامه به برنامه های آموزشی معمول بیماران پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

خودمدیریتی ، خودکارآمدی ، بیماری مزمن انسدادی ریه