روند تحول برنامه ریزی منطقه ای در ایران

برنامه ریزی منطقه ای فرآیندی است، در جهت مشارکت مردم و مناطق در برنامه ریزی و فراهم آوردن موجبات برنامه ریزی از جهت انطباق با برنامه های کلان ملی و ویژگیهای منطقه ای. از آنجا که برنامه ریزی منطقه ای، برنامه ریزی در سطحی میانی است، می تواند شکاف میان برنامه ریزی در سطح ملی و محلی را پر کند. در برنامه ریزی منطقه ای سعی بر آن است تا حوزه هایی که دارای ویژگیها و استعدادهای بالقوه و مسائل اقتصادی – اجتماعی خاص هستند جدای از سایر مناطق مورد توجه قرار گیرند. گر چه توجه به سطح میانه امکان توجه به مسایل اقتصادی و فیزیکی را تواماً فراهم می سازد؛ اما در بعضی از کشورها، تمامی این سطوح را نمی توان در یک مقطع زمانی مشاهده نمود. در بعضی از کشورها سطح منطقه و سطح ملی فاصله زیادی از یکدیگر دارند و یا تفاوت فاحشی را نمی توان میان مناطق بزرگ و کوچک دید. بنابراین در راستای ضرورت برنامه ریزی منطقه ای، نمی توان تأکید زیادی روی سطوح برنامه ریزی داشت. در این تحقیق روند تحول برنامه ریزی منطقه ای و جایگاه آن را در ایران (قبل و بعد از انقلاب) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است، همچنین جنبه های برنامه ریزی، برنامه ریزی منطقه ای، روشها و تکنیکها، توسعه و سیاست گذاری منطقه ای در این رابطه نشان داده شده است. در چنین شرایطی برنامه ریزی و توسعه منطقه ای بعنوان شعبه ای از علوم و ابزاری در جهت هدایت ساختارهای فضایی در زندگی انسان ها، قلمرو مطالعه و حیطه عمل خود را نشان داده است. بنابراین فهم تئوریها و تکنیکهای برنامه ریزی منطقه ای و راههای دستیابی به توسعه منطقه ای، بعنوان یک ضرورت مطرح گردیده است

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، برنامه ریزی منطقه ای ، منطقه ، توسعه منطقه ای