رابطه بین انسجام خانواده با امید به زندگی و خودکارآمدی اجتماعی فرزندان

پژوهش حاضر با هدف رابطه بین انسجام خانواده با امید به زندگی و خودکارآمدی اجتماعی فرزندانانجام شد . روش پژوهش توصیفی – همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش اموزاندوره اول متوسطه شهر گرمسار ورامین در سال 1397 بود . نمونه پژوهش تعداد 327 از دانش آموزانبه روش نمونه گیری خوشه ای در دسترس بود. ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگیاشنایدر( 1991 )، پرسشنامه انسجام خانواده رضویه و سامانی ( 1379 ) و پرسشنامه استانداردخودکارآمدی اجتماعی کنلی ( 1982 ) بود . یافته های پژوهش با استفاده از روشهای آماری ضریبهمبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد بررسی قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که بینانسجام خانواده با امید به زندگی و خودکارآمدی اجتماعی فرزندان رابطه معنی دار مثبتی وجود دارد.همچنین بین انسجام خانواده با امید به زندگی فرزندان رابطه معنی دار مثبتی وجود دارد و بین انسجامخانواده با خرده مولفه های خودکارآمدی اجتماعی فرزندان رابطه معنی دار مثبتی وجود دارد. نتایجتحلیل رگرسیون نشان داد که امید به زندگی و خودکارآمدی اجتماعی فرزندان قابلیت پیش بینیانسجام خانواده را دارد. می توان نتیجه گرفت که بهبود در وضعیت امید به زندگی و خودکارآمدیاجتماعی دانش آموزان می تواند به انسجام خانواده بینجامد.

کلیدواژه ها:

انسجام خانواده ، امید به زندگی ، خودکارآمدی اجتماعی