بررسی نقش تحلیلی خوددوستداری بزرگمنش و آسیب پذیر، دشواری در تنظیم هیجان و ناگویی هیجانی با نیمرخ روانی در افراد مبتلا به اعتیاد

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نقش تحلیلی خوددوستداری و دشواری در تنظیم هیجان با نیمرخ روانی در معتادان میباشد. روش پژوهش حاضر، توصیفی – پیمایشی بوده است .جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه معتادان شهرستان دزفولدرسال 1397 می باشند .به منظور افزایش اعتبار و پایایی این پژوهش جامعه پژوهشی در نمونه ، 100 % کل جامعه انتخابشدند و به دلیل آنکه حجم نمونه با جامعه آماری برابر بوده نمونه گیری صورت نگرفته است . در این تحقیق جهت جمع آوریاطلاعات مورد نیاز از چهار پرسشنامه استفاده شد :پرسشنامه مقیاس دشواری در تنظیم هیجان گرتز و رویمر (DERS)،پرسشنامه شخصیت خودشیفته راسکین و هال (NPI-40)، پرسشنامه خوددوستداری آسیب پذیر (VNS) و پرسشنامه تست شخصیت mmpi، با توجه به فرضیه اصلی پژوهش ، یافته چنین بدست می آید: چون سطح معناداری P=0/000 در سطح اطمینان 95 درصد (α=5%) از 0/05 کوچکتر است، بنابراین، فرضیه صفر رد و فرضیه پژوهش تایید میشود پس بین خود دوستداری و دشواری در تنظیم هیجان با نیمرخ روانی در افراد معتاد رابطه معنا داری وجود دارد. نتیجه بیانگر اینست که خصیصه های روانی انسان ها یکی از مهمترین عوامل موثر در سوء مصرف مواد می باشد و مسلما پی بردن به ارتباط حالت روانی به خصوص ویژگی های شخصیتی (نیمرخ روانی) انسانها با سوء مصرف مواد می تواند در پیشگیری یا کاهش این معضل کار ساز باشد.

کلیدواژه ها:

خوددوستداری ، دشواری در تنظیم هیجان ، نیمرخ روانی ، اعتیاد