عفو و گذشت درجامعه از منظر نهج البلاغه

در این مقاله دیدگاه مولای متقیان امام علی علیه السلام در رابطه با عفو و حد و مرز آن از کتاب گرانسنگ نهج البلاغه مورد بررسی قرار گرفته و معانی واژه های عفو، صفح، غفران، رفق و مدارا از دیدگاه لغت شناسان تبیین شده است. به طور کلی عفو را به معنای گذشتن از خطای دیگران با وجود قدرت بر انتقام دانسته اند. رویگردانی از چیزی و فراموشی خطای کسی و نادیده انگاشتن آن را صفح می نامند. غفران هم به معنای پوشاندن آثار خطا، طوری که دیگران هم آن را فراموش کنند می باشد و این از برترین مقامات انسان های با ایمان است. رفق به معنای نرمی در گفتار و رفتار و و مدارا به این معنا است که انسان با مردم با ملایمت رفتار کند. در ادامه پس از بیان مصادیق آن، در خصوص انواع عفو مطالبی ارائه شده، سپس به بیان سجایای اخلاقی امام علی (ع) و صفات متقین اشاره می گردد. این تحقیق به شیوه توصیفی- تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی می باشد و نتیجه پژوهش این است که امت اسلامی را به عفو در مقابل یکدیگر و جلوگیری از کینه و روحیه انتقام جویی دعوت نماید .

کلیدواژه ها:

عفو ، جامعه ، نهج البلاغه