جایگاه حسن نیت در مرحله انعقاد قرار داد در حقوق ایران و انگلستان

امروزه حسن نیت بعنوان احد از اصول اخلاقی نیکو، در حقوق قراردادها جایگاهی بس شگرف یافته است، بگونه ای که در برخی از نظام های حقوقی بعنوان یک قاعده لازم الرعایه در مراحل انعقاد، اجرا و تفسیر قرارداد شناخته می شود. در این بررسی سیستم های حقوقی ایران و انگلیس مورد مطالعه قرار گرفت و استنباط شد که اصل حسن نیت به عنوان قاعده ای کلی در حقوق ایران به صراحت پذیرفته نشده است، اما عدم پیش بینی این اصل را نباید به مغایرت با موازین شرعی تعبیر کرد ماده ی 8 قانون مسئولیت مدنی، بر لزوم رعایت حسن نیت در رقابت های تجاری تاکید نموده است، از ملاک این ماده و دیگر مقررات موجود، می توان استفاده کرد و رعایت آن را به سایر فعالیت های مذکور تسریع داد. در حقوق انگیسی حسن نیت به عنوان یک قاعده کلی حاکم بر همه قراردادهای منعقده، پذیرفته نشده، هرچند که در مواردی خاص، حسن نیت در مرحله انعقاد قرارداد مورد پذیرش قرار گرفته است. به طوریکه عدم ارائه ی اطلاعات در دوره ی انعقاد قرارداد با عناوین مختلفی چون اظهار خلاف واقع، اشتباه، تدلیس یا غرور، سبب ایراد خدشه بر قرارداد شده و افزودن بر امکان فسخ قرارداد، حق مطالبه ی زیان های وارده را نیز به زیان دیده اعطا می نماید.

کلیدواژه ها:

حسن نیت ، معامله منصفانه ، انعقاد قرارداد ، انصاف ، جهل ، کامن لو ، تدلی