ارزیابی شاخص های توسعه روستایی ایران

توسعه پایدار در سالهای پایانی قرن بیستم به عنوان یکی از تدابیر بنیادین در عرصه های مختلفی چون فقر، نابرابری، آموزش، بهداشت حقوق زنان و کودکان، تکنولوژی و ... مطرح شده است. در کشورهای در حال توسعه، مناطق شهری با سرعت بیشتری نسبت به مناطق روستایی فرایند توسعه یافتگی را طی می کنند و فاصله زیادی در زمینه سرمایه گذاری و تولید، مسائل فرهنگی و اجتماعی، آموزش، بهداشت و سلامت بین شهرها و روستاها به چشم می خورد. این وضعیت، مهاجرت بی رویه روستا – شهری را در این کشورها به دنبال داشته است. توسعه و پایداری فضاهای روستایی در ابعاد مختلف می تواند نقش موثری در توسعه ملی داشته باشد و ارتقای شاخص های توسعه روستایی یکی از مهم ترین اهداف قانون برنامه چهارم توسعه در خصوص روستاها می باشد. شاخص های توسعه، عمده ترین معیار برای هدفگذاری، برنامه ریزی و ارزشیابی طرح های توسعه روستایی به شمار می آیند. با بهره گیری از این معیارها می توان میزان پیشرفت و یا تاثیر طرح ها و پروژه های توسعه روستایی را در رسیدن به اهداف ارزیابی نمود. این مقاله بر آن است تا به روش کتابخانه ای و اسنادی و بر اساس اطلاعات منتج از سرشماری عمومی نفوس و مسکن 13920 به ارزیابی روند شاخص های جمعیتی، اشتغال، مهاجرت، سواد، بهداشت، امکانات و تسهیلات و... در جامعه روستایی ایران بپردازد. پژوهش حاضر، یک پژوهش کاربردی از نوع توصیفی- تحلیلی است.

کلیدواژه ها:

توسعه روستایی ، شاخص توسعه ، توسعه یافتگی