بررسی و ارزیابی نگرش آینده پژوهی در برنامه ریزی توسعه شهری ایران

شهر به عنوان کانون تجمعات انسانی، دائم در حال تحول و تغییر است . تحولات شهری همواره سبب شکل گیری چالشهایی خواهدشد که بر سرنوشت زندگی افراد ساکن در شهرها اثرگذار خواهد بود . از این رو ما تا جایی که بتوانیم باید آینده را در چارچوب مدلهای آینده پژوهشی و با رویکرد برنامه ریزی شهری قابل فهم کرده تا از چالش های پیش رو با حداقل بدون آسیب پذیری عبور نمائیم . ضعف نظام برنامه ریزی شهری یکی از مباحث چالش برانگیز در حوزه آینده مدیریت شهری میباشد در این میان اجماع در عدم کارکرد مناسب این نظام در میان صاحب نظران وجود دارد اما در خصوص راهکار پیشنهادی نیز اختلاف نظر به چشم میخورد .عدم وجود نگاه آینده پژوهانه در نظام توسعه شهری از عوامل عمده ضعف نظام برنامه ریزی شهری در نظر گرفته شده است در این میان، راه حل صرفاً مبانی برنامه ریزی نیست، بلکه آنچه بیشتر مورد نیاز است، بررسی انتقادی برنامه ریزی شهری و تولید مبانی، در راستای ایجاد ساختارهای جدید است . پژوهش پیش رو برآن است تا با روشن ساختن جایگاه آینده پژوهی در طرح های توسعه شهرو به طور مشخص طرح های راهبردی توسعه شهر به عنوان رویکردهای نوین برنامه ریزی شهری در ایران، تحلیلی بر این ارتباط وپیوند ارائه دهد . روش مطالعه در این پژوهش تحلیلی توصیفی است . بررسی ها حکایت از این دارد که علی رغم استفاده از مدل - های ترکیبی آینده پژوهی در این طرح ها، نقص های جدی در روش تدوین و گستره آینده پژوهی در آنها قابل مشاهده است

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، برنامه ریزی راهبردی توسعه شهری ، آینده نگاری ، طرح های شهری