فناوری های نوین در زمینه شهرسازی و تاثیر معماری سنتی بر آن

در هزاره جدید، جهانی تازه در دست ساخته شدن است و معماری اجتماعی ترین هنری است که می تواند با ایجاد انسجام مکانی، نوعی تداوم زمانی را جهت آفرینشی نو بنیاد برای شکوفایی یک تمدن منجرشود. بررسی تاریخ شهرسازی و معماری ایران نشان میدهد که مسائل شهرسازی، به معنای امروزی آن ، در اغلب شهرهای سرزمین ما مطرح نبوده است. شهر به آرامی ، با رشد و توسعه ای تدریجی و پیرو سنت های معماری زمان، سطوح آزاد داخل حصار را در بر میگرفت و تغییراتی که در بافت کالبدی آن، در نتیجه مسائل اقتصادی و یا رویداد های سیاسی و مذهبی، به وجود می آمد. تناسب ها و مقیاس ها ی فضای شهر را دگرگون نمکرد. تجربه نشان داده است که معماری بومی راهکارهای موثری در استفاده از نیروهای طبیعت و تامین شرایط آسایش ارائه کرده است. با توجه به اینکه امروزه اتلاف انرژی در مسکن به طور چشمگیر افزایش پیدا کرده، نیاز به طراحی اقلیمی، کاهش مصرف انرژی و صرفه جویی در انرژی ضرورت دارد. ایران یکی از معدود کشورهایی است که تنوع اقلیمی گسترده ای برخوردار میباشد. لذا معماری بومی ایران حاصل تطابق معماری و طبیعت میباشد، که منجر به شکل گیری گونه های بسیار متنوعی از معماری اقلیمی شده است. معماری اقلیمی مباحث بسیار گسترده از چگونگی فرم و حجم ساختمان تا جنس و رنگ مصالح را شامل میشود که جهت رسیدن به الگوهای معماری مناسب در هر منطقه باید مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

جغرافیا ، معماری مدرن ، معماری سنتی ، شهرسازی ، بنا