بررسی نحوه محبت در حکومت دینی و تطبیق با ادیان های ابراهیمی نمونه موردی(تطبیق دین اسلام با مسیحیت)

تربیت و شخصیت آدمی، از مباحث اساسی همه ی مکاتب و شاخه های علوم انسانی بوده و همانند هر فعالیت ارادی دیگر انسان، هدفی را دنبال میکند و هدفداری تعلیم و تربیت، از هدفداری نظام آفرینش و نوع جهانبینی، انسان شناسی و مبانی پذیرفته شده یک مکتب تربیتی جدا نیست؛ یعنی هر مکتبی با توجه به مبانی اعتقادی خود، از تربیت انسان، هدف خاصی را دنبال خواهد کرد. از این رو مکاتب دنیوی در امر تربیت و روشهای تربیتی به تشتت آراء و عقاید و سرانجام به بن بست رسیدند، زیراهیچکدام خالی از نقص نبوده و بعضا 0 اثرات جبران ناپذیری بر پیکره تعلیم و تربیت وارد ساختند. اما در جهان اسلام این جریان به گونه ای دیگر راه پیموده، زیرا در ادیان و بالاخص دین مبین اسلام طراحی نظام صحیح و جامعی برای تعلیم و تربیت انسان، تنها از ناحیه وحی، برنامهریزی شده است و این الگوهای برتر تربیتی در کتبی چون نهج البلاغه وقرآن نیز مشهود است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تطبیقی روش تربیتی مبتنی بر محبت، در آموزه های دو دین بزرگ اسلام و مسیحیت است. روش پژوهش، توصیفی و از نوع تطبیقی است.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تنبیه ه ، تشویق ، ادیان ابراهیمی ، اسلام