رابطه بین شیوه های فرزند پروری والدین با سازگاری اجتماعی و انگیزش پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دوره دوم ابتدائی شهر تهران

در این پژوهش به بررسی رابطه بین شیوه های فرزند پروری والدین با سازگاری اجتماعی و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدائی شهر تهران پرداخته شد. این پژوهش از نوع همب ستگی بود. جامعه آماری م شتمل بر کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقطع دوره دوم ابتدائی شهر تهران بود.در این پژوهش از شیوه نمونه گیری به صورت خو شه ای ت صادفی چند مرحله ای ا ستفاده شد. حجم نمونه آماری در این پژوهش300 نفر که شامل 150 نفر پسر و 150نفر دختر بود. با ا ستفاده از 3 پرسشنامه شیوه های فرزندپروری شیفر، سازگاری اجتماعی و انگیزش پی شرفت، به جمع آوری داده ها پرداخته شد. نتایج حاصله نشان داد که بین شیوه های فرزندپروری ، سازگاری اجتماعی و انگیزش پیشرفت در دانش آموزان دوره دوم ابتدائی رابطه وجود دارد. با توجه به نتایج بهدست آمده از آزمون کورکسال والیس؛ سازگاری اجتماعی خانواده سبک فرزندپروری آسانگیر، در اولویت اول قرار دارد. پس از آن به ترتیب ساز گاری اجت ماعی خانواده های مق تدر، مست بد و در آخر خانواده بیتو جه قرار دارد.همچنین انگیزش پی شرفت در فرزندان خانواده های مقتدر بالاترین رتبه را دارد ، پس از آن به ترتیب خانواده های آ سانگیر، بیتوجه و سختگیر قرار دارند.با استفاده از نتایج استخراج شده از روش pls، متغیرهای گرمی و سردی شیوه های فرزندپروری با سازگاری اجتماعی ارتباط معنی دار دارند و متغیرهای آزادی و کنترل با سازگاری اجتماعی ارتباط معنی دار ندارند و تمامی متغیرهای مستقل شیوه های فرزندپروری با انگیزش پیشرفت ارتباط معنی دار دارد.

کلیدواژه ها:

شیوه های فرزند پروری ، سازگاری اجتماعی ، انگیزش پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان دوره دوم ابتدائی ، تهران